تداخل تمرینات قدرتی و هوازی

مقایسه تمرین همزمان با تمرین قدرتی صِرف مشخص کرده است که تمرین همزمان باعث اختلال در دستیابی به پیشرفت های حجمی و قدرتی می گردد که از این پدیده اغلب تحت عنوان «پدیده تداخل» یاد می شود. دو فرضیه اصلی برای توجیه پدیده تداخل در جریان تمرین همزمان مطرح شده اند که با عنوان فرضیه مزمن و فرضیه حاد شناخته می شوند.

فرضیه مزمن ادعا می کند که عضله اسکلتی نمی تواند از نظر متابولیکی یا ریخت شناسی با اجرای همزمان دو سبک تمرینی مختلف سازگار شود. برای نمونه، تمرین قدرتی تاثیر اندکی بر ظرفیت هوازی دارد، اما منجر به افزایش تولید نیروی عضلانی، هایپرتروفی تار های عضلانی و کاهش تراکم مویرگی و میتوکندریایی می شود. در مقابل، تمرین استقامتی باعث افزایش تراکم مویرگی و میتوکندریایی و نیز افزایش ظرفیت هوازی بیشینه می شود.

همچنین، تغییرات در اندازه و نوع تارهای عضلانی در نتیجه تمرین همزمان با تغییرات ناشی از تمرین قدرتی به تنهایی تفاوت دارند که همین مسئله هم تا حدودی فرضیه تداخل مزمن را تایید می کند. بنابراین، طرفداران این فرضیه ادعا می کنند که این سازگاری های متضاد، پاسخ های پیام رسانی درون سلولی متفاوتی را موجب شده و سطح پیشرفت عضلانی را کاهش می دهند. 

طرفداران فرضیه حاد ادعا می کنند که خستگی مازاد ناشی از تمرین هوازی باعث به خطر افتادن توانایی توسعه تنش (تولید نیرو) در حین تمرین قدرتی می شود. فاکتور های خستگی محیطی مانند آسیب عضلانی و تخلیه گلیکوژن از جمله مکانیسم های احتملالی مرتبط با فرضیه تداخل حاد به شمار می آیند که می توانند کیفیت جلسات تمرین قدرتی را پایین بیاورند. 

همانطور که می دانید، بروز سازگاری های عضلانی مطلوب نیازمند این است که تمرین از شدت کافی برای تحریک رشد تارهای عضلانی برخوردار باشد. بنابراین، کاهش کیفیت جلسات تمرین قدرتی مسلما به روند پیشرفت عضلات لطمه خواهد زد.

ایراد بالقوه دیگری که به تمرین همزمان وارد می شود، افزایش احتمال بروز تمرین زدگی است. هنگامی که حجم یا شدت تمرین فراتر از توانایی ریکاوری بدن باشد، سیستم های فیزیولوژیکی مختل می شوند. بنابراین، افزودن تمرین هوازی به یک برنامه سنگین تمرین قدرتی (با محوریت افزایش حجم) ممکن است فشار سنگینی را به سیستم ریکاوری بدن تحمیل کند و ورزشکار را به سوی تمرین زدگی سوق دهد. در این حالت، تاثیر تداخلی تمرین هوازی در ایجاد تمرین زدگی ممکن است از طریق ایجاد محیط هورمونی کاتابولیک و تخلیه مزمن گلیکوژن عضله بروز پیدا کند.